Vanochtend heb je je alweer ziek moeten melden op je werk omdat de pijn te hevig is en je doodop bent doordat je nauwelijks geslapen hebt. Net als gisteren en eergisteren. En vorige week.

Je baalt enorm maar het werken lukt nu gewoonweg echt niet. Je merkt ook dat je collega’s je steeds vaker verwijtend aankijken, de sfeer is niet meer zo ontspannen en je hebt al een paar moeizame gesprekken met je leidinggevende gehad. Je bent echt bang dat je je baan gaat verliezen. Geen baan, geen inkomen en dat met al die extra ziektekosten.

Toen je wakker werd na de zoveelste nacht beroerd slapen voelde je het alweer, die altijd en eeuwig aanwezige pijn. Je bent stijf en stram je bed uit gekropen en je komt maar moeizaam in beweging. Je lijkt wel bejaard hoewel je dat officieel nog lang niet bent.

En je vraagt je zoals wel vaker af: is dit het nu? Is dit mijn leven, moet ik zo oud worden? En verder… durf je niet eens te denken.

Je hebt met je beste vriendin een leuk dagje shoppen gepland en nu sta je met tranen in je ogen en je telefoon in de hand om af te bellen. Je lichaam laat je alweer in de steek, zo moe en zoveel pijn, het gaat echt niet lukken. Je durft haar bijna niet te bellen omdat het niet de eerste keer is dat je op het laatst moet afzeggen. Hoewel ze nog steeds erg begripvol is, stelt dit je vriendschap wel erg op de proef. Niet iedereen reageert zo lief als zij, je kring van vrienden is al behoorlijk uitgedund.

Je partner heeft in de loop der jaren steeds meer taken in het huishouden van je moeten overnemen omdat je werk je eigenlijk al teveel energie kost. Je slaapt slecht door de pijn en de zorgen. En omdat het huis er steeds meer uitzag alsof er een bom ontploft is, is je partner steeds meer taken van je gaan overnemen. Het lukt je echt niet meer door de pijn en te weinig energie, al die klussen in huis. Je voelt je schuldig omdat de taken nu erg ongelijk verdeeld zijn. En samen leuke dingen doen zoals eerder, lukt al een tijd niet meer, en dat allemaal omdat jij die stomme fibromyalgie hebt. Hoelang houd hij het nog met je vol?

Toen je jong was zat je vol met plannen voor je toekomst, je was actief op diverse gebieden, je pakte van alles aan en deed allerlei leuke dingen met gezellige mensen. En nu? Je hebt al heel veel moeten opgeven en er is niet veel van terecht gekomen. En nu herken je jezelf niet eens meer, wie ben je eigenlijk nog, wat is over van je oude zelf? Je voelt je eigenlijk van binnen heel erg verdrietig, eenzaam en ook heel bang.